ช่วงชีวิตของมองมนุษย์
แบ่งง่ายๆออกเป็น ทีละ 10 ปี
ตามที่ได้รับการ forward ข้อความต่อๆกันมา
๐ สิบปีแรก..หมดไปกับความไร้เดียงสา
๐
สิบปีต่อมา..หมดไปกับการศึกษาเล่าเรียน
๐
สิบปีต่อมา.หมดไปกับการทำงานและการใช้ชีวิต
๐ สิบปีต่อมา..หมดไปกับการสร้างฐานะ
สร้างครอบครัว
๐ สิบปีต่อมา..หมดไปกับการลงหลักปักฐาน
รักษาสิ่งที่สร้างมา
๐
สิบปีต่อมา..หมดไปกับการดูแลรักษาสุขภาพกาย-ใจให้แข็งแรง
๐
สิบปีสุดท้าย..หมดไปกับการปล่อยวางทุกสิ่ง รอคอยการกลับบ้าน
ซึ่งพอค้นไปค้นมา ไปเจอ การแบ่งชีวิต
ทุก 10 ปี ตามพระพุทธศาสนา เรียกว่า ทสกะ 10
มันททสกะ ๑๐ ปีแห่งเด็กอ่อน(1-10)
ขิฑฑาทสกะ ๑๐ ปีแห่งการเล่น(11-20)
วัณณทสกะ ๑๐ ปีแห่งผิวพรรณ(21-30)
พลทสกะ ๑๐ ปีแห่งกำลัง(31-40)
ปัญญาทสกะ ๑๐ ปีแห่งปัญญา(41-50)
หานิทสกะ ๑๐ ปีแห่งความเสื่อม(51-60)
ปัพภารทสกะ ๑๐ ปีแห่งความค้อม(61-70)
วังกทสกะ ๑๐ ปีแห่งความค่อม(71-80)
โมมูหทสกะ ๑๐ ปีแห่งความหลงลืม(81-90)
สยนทสกะ ๑๐ ปีแห่งความนอน(91-100)
@ http://www.dhammahome.com/webboard/topic/19602
ซึ่งอันหลังดูจะเข้าใจง่ายกว่า
ในความคิดของเรา
เราเห็นตัวอย่างของคนทุกช่วงชีวิต
แม้กระทั่งคนอายุ 93 ที่เราได้ใกล้ชิด
ก็คือคุณตาของเราเอง
ทั้งนี้ทั้งนั้นเราว่าก็ขึ้นอยู่กับการดูแลตัวเองของแต่ละคนด้วยว่าดูแลตัวเองดีแค่ไหน
ถึงจะเรียกได้ว่าตัวเองโตสมวัย
ถ้านับตามช่วงชีวิต
เรากำลังอยู่ในช่วงปีแห่งกำลัง ซึ่งจะว่าไปการเป็นข้าราชการของเรานั้น
ยังไม่ค่อยได้ใช้กำลังสักเท่าไหร่ ทำงาน 0830 - 1630 ทำงานตาม routine ในทุกๆวัน
แค่ทำให้ได้ดีที่สุด ก็ไม่ได้ยากอะไร
ข้อเสียของการทำงานราชการคือเราไม่สามารถเดินไปบอกเจ้านายได้ว่า อยากทำงานนี้
อยากทำหน้าที่นี้ หรือ คิดโปรเจคงานใหม่ๆขึ้นมา
ทุกสิ่งทุกอย่างทุกงานเป็นการรับคำสั่ง และทำตามหน้าที่เท่านั้น พูดได้คำเดียวว่า
มันไม่ได้ท้าทาย ไม่ได้ใช้สมอง ใช้ความรู้
ความสามารถให้สมกับที่ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนมา
ตอนนี้ก็เลยเกิดอาการอยากจะมีอาชีพเสริมจนตัวสั่น วิ่งวน วิ่งวุ่น
จนถึงขั้นมองตัวเองว่าเป็น"หนูติดจั่น" นี่แหละมั้งเป็น
trend ของวัยทำงานยุคใหม่ ยุคตามใจฉัน ใครกล้าพอก็ลาออกมา
มาทำตามความฝัน ใครไม่กล้า หรือมีความจำเป็นที่ต้องทำงานประจำ
ก็ต้องทนอยู่ต่อไปให้สมองฝ่อไปเอง
ความอยากของคนไม่มีที่สิ้นสุด
อยากทำโน่น ทำนี่ เยอะแยะเต็มไปหมด
แต่ไม่ยอมมองตัวเองว่ามีความสามารถเพียงพอที่จะทำรึป่าว อยากเปิดร้านอาหาร
ทั้งๆที่ตัวเองมีงานประจำทำ จันทร์ - ศุกร์ และถึงเปิดได้ แต่ไม่ได้ไปควบคุมเอง
ลูกน้องที่ไหนมันจะใส่ใจทำ ทั้งๆที่ไม่ใช่ของๆตัวเอง
ตามสถิติการเปิดร้านอาหารแล้วเจ้าของไม่ได้ดูแลเองตั้งแต่เปิด ยัน ปิด มักจะเจ๊ง
อยากขายของออนไลน์ ก็ไม่รู้จะขายอะไร ต้องซื้อของมา stock โน่นนี่แล้วมันใช่มั้ยเนี่ยะ อ่อที่สำคัญ ใครจะซื้อ??
ความบ้าของตัวเองที่วิ่งตามไอเดีย
วิ่งตามอยากอย่างไม่มีที่สิ้นสุดมา 1 ปีเต็ม ทำให้ ผมหงอกมากขึ้น ไหล่ติด มือเท้าชา นิ้วล็อค น้ำหนักขึ้น
สายตาสั้น ตีนกาขึ้น และอีกหลากหลายอาการที่ยังนึกไม่ออก
บ้าระห่ำใช้กำลังจนลืมนึกถึงช่วงชีวิต
ในอีก 10 ปีข้างหน้า และ 10 ปีต่อๆไปของตัวเอง
บางที แค่อยู่นิ่งๆ เลิกอยาก พอใจในสิ่งที่มีอยู่ในทุกๆวันก็น่าจะเพียงพอแล้ว
ต้องคอยบอกตัวเองว่าให้เลิกปล่อยพลัง
