Present Tense

ไม่น่าเชื่อว่าจะไม่ได้เขียนมานานขนาดนี้ เขียนมาตั้งแต่ปี 2009 ตอนชีวิตเพิ่งจะเริ่ม จนตอนนี้ปี 2024 ที่ชีวิตน่าจะตกผลึกแล้วว่าต้องไปทางไหน

ที่มีความใฝ่ฝันจะเรียนปริญญาเอก ฝันมาตั้งแต่ป.ตรี วันนี้คงต้องตัดใจแล้วจริงๆ สรุปได้เรียนนะ เรียน PhD Logistics and Supply Chain Management ที่ จุฬา ตั้งแต่ปี 2022 เรียนมา 2 ปีแล้ว หมดเงินไปจะ 4 แสนแล้ว ค่าเทอม เทอมละ 84500 บาท จ่ายมา 4 เทอมแล้ว เรียนจบ Coursework แล้ว แต่ สอบ QE ไม่ผ่าน ต้องลาออกแล้วมาสมัครเข้าใหม่อีก เสียเงินค่าสอบ GRE IELTS Cu-tep ทั้งแบบ คอม และแบบกระดาษ หมดไปเยอะ แถมไปสมัคร AIT อีก แต่เค้าให้ทุนแค่ครึ่งเดียว เลยไม่ได้เอา ก็แบกหน้าไปสอบสัมภาษณ์อีกรอบ สุดท้ายเค้าก็รับอีกครั้ง จากรหัส 65 มาเป็นรหัส 67 แต่พอมานั่งทบทวนแล้ว ประกอบกับปัญหาสุขภาพด้วยเลยคิดว่า หยุดไว้แค่นี้จะดีกว่า ในเมื่อความฝันมันไม่สอดคล้องกับความจริง เราก็ไม่ควรฝืน ได้ไม่คุ้มเสีย เพราะฉะนั้น เปลี่ยนเป้าหมายในชีวิตใหม่รักษาเนื้อรักษาตัวไว้้น่าจะเป็นเป้าหมายหลักในชีวิตมากหว่า

STRONG TURTLE

เริ่มต้นออกกำลังกายวิธีใหม่ ด้วยการเดิน อายุเยอะมากขึ้น รู้สึกโรคภัยเบียดเบียน รู้สึกไม่ฟิตเหมือนเดิม มีแฟนทีไรปล่อยตัวทุกที แต่รอบนี้ปล่อยตัวมากเป็นพิเศษ อะไรไม่ดี กินแม่มหมดเลย เมื่อก่อนไม่เคยกินมันหมูปิ้ง ทุกวันนี้กินหน้าตาเฉย ไม่เคยกินตรงขาวๆที่เป็นมันของหมูกรอบ ก็กินได้อร่อยดี ไม่รู้คิดอะไร น้ำอัดลมก็กินอย่างเอร็ดอร่อย

ขออ้างเรื่องบ้านไกลจากที่ทำงานหน่อย การที่ต้องขับรถ เช้า ชม.ครึ่ง เย็น ชม. ครึ่ง มันหมดแรงที่จะออกกำลังกายจริงๆนะ จะเข้าฟิตเนต ก็ไม่มีที่จอดรถ จะเล่นโยคะก็แพง จะวิ่งก็ไม่ชอบ ข้ออ้างเยอะจริงๆ

จะผอมได้ก็ต่อเมื่ออยู่เมืองนอก เป็นนักศึกษาด้วย เป็นเด็กเสริ์ฟด้วย วันๆก็ใช้จักรยานในการเดินทาง ตกเย็นก็เสริ์ฟอาหาร เดินมั่ง วิ่งมั่งไม่ได้พัก ตั้งแต่ ห้าโมงเย็นถึงห้าทุ่ม แปบเดียวผอม ก็เลยเอาวะ เลือกเดินนี่แหละ

ปกติก็เป็นคนชอบเดินอยู่แล้วนะ จริงๆในกรุงเทพมีที่น่าเดินหลายที่เลย แต่มันทั้งร้อน ทั้งอันตราย เลยหยุดความคิดเรื่องเดินท่องเที่ยวเป็นทัวร์ริสไว้ก่อน

โชคดีที่แถวบ้านมีสวนสาธารณะ อยู่มาหกปีแล้วเพิ่งจะได้เคยไป ร่มรื่นดี คนไม่เยอะมาก แถมมีที่จอดรถสะดวกสบาย แถมใกล้บ้านก็เลยจริงจังกับการเดินนี่แหละวะ

ก่อนที่จะมาหยุดที่การเดิน ก็ไปเรียนโยคะมาคอร์สนึง สิบครั้ง ก็สนุกดีนะ แต่เราเป็นคนตัวไม่อ่อน พอเล่นไม่ได้ก็เกิดอาการเซ็ง จะมาเล่นต่อเองที่บ้านก็ขี้เกียจเกินกว่าจะรับได้

สวนสาธารณะนี้ ระยะทางให้เดินอยู่ที่รอบละ ประมาณ สองกิโล วันแรกเดินไป สามรอบ หกกิโล ไม่รู้สึกเหนื่อยอะไร แถมเดินเสร็จแล้วไปกินซูชิต่ออีก

กลับมาเลยลองค้นหาการเดินลดความอ้วน กำลังใจถดถอยมาก เพราะส่วนมากบอกว่าไม่ช่วยอะไร ให้วิ่งจะดีกว่า ทุกคนเชียร์ให้วิ่ง ก็เอ๊ะ กูจะเดินนน

เราเป็นคนไม่ชอบการวิ่งมาตั้งแต่เด็ก วิ่งแล้วรู้สึกเหมือนจะขาดใจ เมื่อเจอแต่คอมเม้นบอกให้วิ่งก็เกือบจะถอดใจ แต่ก็คิดได้ว่า ช่างแม่ม คนจะวิ่งสะอย่าง ในเมื่อไม่มีรีวิว อะไรที่เชียร์ให้เดิน เดี๋ยวเขียนเองก็ได้ ก็เลยเป็นที่มาของการเขียนบลอคครั้งนี้

พอวันที่สอง ก็นะ แอนตี้การวิ่ง เดินมัน สี่รอบ แปดกิโลสะเลย กลับบ้านมาปวดเมื่อยเนื้อตัว แถมหัวเข่าที่ปวดอยู่แล้ว ก็แสดงอาการโอดครวญขึ้นมาทันที

กลับบ้านมา มาหาข้อมูลการเดินเร็วลดความอ้วนต่อ บางบทความก็ให้กำลังใจว่า เดินไปเถอะ ยังไงก็ดี แถมยังโชคดีไปเจอบทความนึง เค้าว่าให้วิ่ง แค่ สิบวินาที สลับกับเดิน สองนาที เราก็เออ พอไหว วิ่งแค่ สิบวิเอง วันนี้ไปก็เลยลองทำดู แต่วิ่งไม่กี่ครั้งหรอก เหนื่อยเกิน ไม่ชอบจีจี แต่ก็ดีนะจะฝึกไปเรื่อยๆ

วันนี้กลับมาก็สะบักสะบอมเหมือนเดิม

อันนี้เขียนแบบย่อๆ อย่างรีบๆ เพราะอยากเขียน จริงๆการเดินเร็วในสวนสาธารณะเนี่ยะ มีอะไรให้เม้าได้เยอะแยะเลย แล้วจะมาเล่าเรื่อยๆละกัน


กฏของความต่อเนื่อง